Yanina Muzyka i Emmanuel Casal
Yanina Muzyka i Emmanuel Casal na May Tango Festival. Rozwijają się jako tancerz...
Zarówno w tańcu, jak i w stylu życia, Sercan i Zeynep jako para mają charakterystyczne podejście, które obejmuje komunikację i innowacyjność, zawsze przypominając o żywym, oddychającym „ludzkim wymiarze” tanga.
„Oczywiście istnieje powód, dla którego tango nazywane jest tańcem towarzyskim. Podczas naszych zajęć i występów nigdy nie zapominamy o komunikacji międzyludzkiej i tym, że jesteśmy w samym centrum życia” – mówi Sercan, przedstawiając przepis na zachowanie młodości i witalności. Jest licencjatem z zarządzania biznesowego, obywatelem świata, który przez dwa lata mieszkał w Wiedniu i biegle włada językiem niemieckim i angielskim.
Sercan interesuje się muzyką od 15 roku życia. Dzięki temu muzycznemu doświadczeniu, wiedzy i praktyce potrafi płynnie łączyć muzykę tanga ze swoim tańcem. Dzięki temu może również przekazać swoim uczniom wyjątkowe doświadczenie muzyczne podczas zajęć.
Zeynep Aktar natomiast udowadnia, jak bardzo pasjonuje ją nauczanie tanga, mówiąc: „…nawet po ukończeniu 50 lat chciałabym widzieć moje zajęcia pełne uczniów”. Ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie Bosforskim.
Przed poświęceniem się tangu przez 4 lata pracowała jako specjalistka ds. komunikacji korporacyjnej i zawodowo występowała w teatrze. Wielokrotnie występowała na scenie. Dzięki swojemu zaangażowaniu w nauczanie i wykorzystaniu całej swojej wiedzy, Zeynep wypracowała wyjątkowy styl komunikacji z uczniami podczas zajęć.
Zeynep i Sercan poznali się stosunkowo niedługo po tym, jak postawili pierwsze kroki w tangu, i postanowili podążać tą samą ścieżką ramię w ramię. Oprócz treningów spędzali jak najwięcej czasu na ćwiczeniach, eksperymentowaniu, dopracowywaniu i intensyfikowaniu swojego tańca krok po kroku w studiu, które wynajmowali codziennie. W rezultacie odnieśli pierwszy sukces i wygrali mistrzostwa w turnieju Tureckiej Federacji Tańca Sportowego (TDSF) w 2012 roku. Po tym pomyślnym wyniku zostali wysłani do Lyonu we Francji jako „kandydaci narodowi Turcji”, aby wziąć udział w turnieju Międzynarodowej Federacji Tańca, gdzie zajęli trzecie miejsce. Razem pokazują, jak ważne jest wzajemne wspieranie się i bycie „jednością” jako para.
Taniec Sercana i Zeynep przejawia estetykę, harmonię i muzykalność w intensywnym, ale bezpretensjonalnym stylu, w którym niemal można poczuć emocje otaczające ich aurę. Po pewnym czasie osobistej znajomości z nimi, oczywiste staje się, jak harmonijnie żyją i tańczą; nie tylko jako partnerzy taneczni, ale także jako para żyjąca sercem. Oglądając ich filmy zamieszczone na YouTube, można zobaczyć, jak rozwijali się przez lata.
„Powodem, dla którego tango trzyma nas w swoich ramionach, są ogromne możliwości wprowadzania innowacji”.
Najważniejszą cechą wyróżniającą tę parę jest dynamiczne podejście do nauczania, które jest bardzo otwarte na nowe pokolenie, obserwuje współczesny świat tanga i akceptuje nowe osiągnięcia. Cechą charakterystyczną Zeynep i Sercana jest to, że zawsze prowadzą zajęcia jako para. Dzięki temu mogą uczyć istoty tanga, czyli wzajemnej energii, zarówno z punktu widzenia kobiet, jak i mężczyzn. Preferują prowadzenie zajęć dla średnio zaawansowanych i zaawansowanych tancerzy, stosując podejście oparte na jedności.
Ich jedynym i najważniejszym celem jest wyszkolenie uczniów jako tancerzy towarzyskich, którzy mogą z dumą tańczyć na całym świecie, w tym w Buenos Aires, nie tylko znając kroki, ale także całą kulturę, która się za nimi kryje. Podczas zajęć podają przykłady z życia codziennego, nie narzucając ścisłych zasad, pozwalając uczniom intuicyjnie zrozumieć samą naturę tanga. „Obserwujemy naszych uczniów i widzimy, że każdy z nich ma inny sposób rozumienia, utrwalania i doskonalenia swojego tańca. To jest podróż” – mówi Sercan. „Podczas nauczania nieustannie się uczymy. Tango nie zostało nam dane. Podążamy tą samą drogą, co nasi uczniowie. Jedyna różnica polega na tym, że jesteśmy nieco przed nimi. Znamy tę drogę i prowadzimy ich, aby zbliżyli się do nas, znajdując nasze wciąż tlące się ognisko”.
